الکتروشوک

دستگاه الکتروشوک یکی از ابزارهای حیاتی در زمینه پزشکی است که برای ارائه درمان‌های اضطراری و نجات‌بخش استفاده می‌شود.

به ویژه در صورتی که قلب فرد متوقف شده یا دچار آریتمی (ضربان نامنظم) می‌شود.

بررسی دستگاه الکتروشوک

این دستگاه از الکترودها و امواج الکتریکی برای تحریک قلب و بازیابی ریتم نرمال آن استفاده می‌کند.

چگونگی کارکرد دستگاه الکتروشوک بسیار ساده است. الکترودها به قلب متصل می‌شوند و سیگنال‌های الکتریکی به قلب ارسال می‌شود.

این سیگنال‌ها باعث تحریک عضلات قلب می‌شوند و بازگشت به ریتم نرمال قلب را فراهم می‌کنند.

استفاده اصلی از دستگاه الکتروشوک در حوادث قلبی و عروقی اضطراری است که منجر به ایست قلبی یا ریتم‌های نامنظم قلبی می‌شود.

این دستگاه نقش بسیار مهمی در ایجاد احیای بیمار در مواقع اضطراری دارد و می‌تواند از عواقب وخیم و حتی مرگی جلوگیری کند.

ویژگی‌های اصلی دستگاه الکتروشوک شامل قابلیت تنظیم قدرت الکتریکی، حساسیت و دقت در تحریک قلب، و دارا بودن سیستم‌های ایمنی برای جلوگیری از تحریک ناخواسته قلب می‌باشد.

انواع الکترو‌شوک

1. الکتروشوک خارجی (External Defibrillator):

دستگاه‌های تلفیقی (Combination Devices): این دستگاه‌ها علاوه بر امکان تحریک قلب، قابلیت انجام فعالیت‌های دیگری مانند اندازه گیری ضربان قلب و نوار قلب توسط پدل های دستگاه را نیز دارند.

همچنین در برخی مدل ها دستگاه توانایی اندازه گیری تمامی علائم حیاتی را دارد.

دستگاه‌های اتوماتیک (Automated External Defibrillators – AEDs): این دستگاه‌ها برای استفاده در محیط‌های عمومی طراحی شدند و دارای رابط کاربری ساده‌تری هستند که افراد غیرپزشکی هم میتوانند استفاده کنند.

1. الکترو‌شوک داخلی (Internal Defibrillator):

پیسی (Pacemaker): این دستگاه‌ها به طور مداوم ریتم قلب را کنترل و تنظیم می‌کنند و در صورتی که ریتم قلب غیرطبیعی شود، الکتروشوک به طور خودکار تحریک می‌شود.

دستگاه‌های شوک‌دهنده بی‌سیم (Wireless Implantable Cardioverter Defibrillators – WICDs): این دستگاه‌ها به قلب پیوند زده‌می‌شوند و در صورت تشخیص ریتم غیرطبیعی قلب، الکتروشوک به طور خودکار تحریک می‌شود.

هر کدام از این انواع الکتروشوک‌ها دارای ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود هستند و بسته به نوع بیماری و شرایط فیزیکی فرد، انتخاب می‌شوند.