الکتروشوک

دستگاه الکتروشوک چیست؟

دستگاه الکتروشوک (دفیبریلاتور) یک وسیله حیاتی در پزشکی است که برای احیای بیماران دچار ایست قلبی استفاده می‌شود. این دستگاه با ارسال یک شوک الکتریکی کنترل‌شده به قلب، ریتم طبیعی آن را بازمی‌گرداند. شوک الکتریکی می‌تواند از نوع مونو فازیک (یک‌جهته) یا بای فازیک (دو جهته) باشد که نوع دوم اثربخشی بیشتری دارد و به انرژی کمتری نیاز دارد. دستگاه‌های الکتروشوک به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: خودکار (AED) که برای افراد غیرپزشک قابل استفاده است و دستی که در بیمارستان‌ها و آمبولانس‌ها توسط متخصصان پزشکی استفاده می‌شود.

قیمت خرید دستگاه الکتروشوک

قیمت دستگاه الکتروشوک به عوامل مختلفی مانند برند، نوع دستگاه (خودکار یا دستی)، قابلیت‌های پیشرفته مانند ثبت داده‌های ECG، و کشور سازنده بستگی دارد. دستگاه‌های الکتروشوک خارجی معمولاً قیمت بالاتری دارند، در حالی که نمونه‌های ایرانی با کیفیت بالا و قیمت مقرون‌به‌صرفه در بازار موجود هستند. علاوه بر هزینه اولیه خرید، هزینه نگهداری، تعویض باتری و پدهای الکترود نیز در قیمت‌گذاری کلی دستگاه تأثیر دارد. توصیه می‌شود قبل از خرید، نیازهای محیط کاربری خود را مشخص کنید تا مناسب‌ترین گزینه را انتخاب کنید.

کاربردهای دستگاه الکتروشوک

الکتروشوک کاربردهای متعددی در محیط‌های پزشکی و عمومی دارد. مهم‌ترین کاربرد آن احیای بیماران دچار آریتمی‌های خطرناک مانند فیبریلاسیون بطنی و تاکی‌کاردی بطنی بدون نبض است. در بیمارستان‌ها، اتاق‌های عمل و اورژانس‌ها، این دستگاه برای جلوگیری از مرگ ناگهانی قلبی استفاده می‌شود. در محیط‌های عمومی مانند فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های مترو و مراکز خرید، مدل‌های خودکار (AED) قرار داده شده‌اند تا افراد غیرپزشک نیز بتوانند در مواقع اضطراری از آن استفاده کنند

انواع الکترو‌شوک

1. الکتروشوک خارجی (External Defibrillator):

دستگاه‌های تلفیقی (Combination Devices): این دستگاه‌ها علاوه بر امکان تحریک قلب، قابلیت انجام فعالیت‌های دیگری مانند اندازه گیری ضربان قلب و نوار قلب توسط پدل های دستگاه را نیز دارند.

همچنین در برخی مدل ها دستگاه توانایی اندازه گیری تمامی علائم حیاتی را دارد.

دستگاه‌های اتوماتیک (Automated External Defibrillators – AEDs): این دستگاه‌ها برای استفاده در محیط‌های عمومی طراحی شدند و دارای رابط کاربری ساده‌تری هستند که افراد غیرپزشکی هم میتوانند استفاده کنند.

الکترو‌شوک داخلی (Internal Defibrillator):

پیسی (Pacemaker): این دستگاه‌ها به طور مداوم ریتم قلب را کنترل و تنظیم می‌کنند و در صورتی که ریتم قلب غیرطبیعی شود، الکتروشوک به طور خودکار تحریک می‌شود.

دستگاه‌های شوک‌دهنده بی‌سیم (Wireless Implantable Cardioverter Defibrillators – WICDs): این دستگاه‌ها به قلب پیوند زده‌می‌شوند و در صورت تشخیص ریتم غیرطبیعی قلب، الکتروشوک به طور خودکار تحریک می‌شود.

هر کدام از این انواع الکتروشوک‌ها دارای ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود هستند و بسته به نوع بیماری و شرایط فیزیکی فرد، انتخاب می‌شوند.

مراحل کار با دستگاه الکتروشوک

1. ارزیابی بیمار: ابتدا باید بررسی شود که بیمار دچار ایست قلبی است و تنفس ندارد.
2. روشن کردن دستگاه: در مدل‌های خودکار (AED)، پس از روشن کردن، دستگاه به‌طور صوتی راهنمایی‌های لازم را ارائه می‌دهد.
3. اتصال الکترودها: دو پد الکترود را روی سینه بیمار، یکی در سمت راست بالای قفسه سینه و دیگری در سمت چپ پایین قفسه سینه، قرار دهید.
4. تحلیل ریتم قلب: دستگاه ریتم قلب بیمار را ارزیابی می‌کند و در صورت لزوم، پیشنهاد شوک می‌دهد.
5. تحویل شوک: اگر دستگاه شوک را توصیه کرد، دکمه شوک را فشار دهید و اطمینان حاصل کنید که هیچ‌کس با بیمار تماس ندارد.
6. ادامه احیا: پس از شوک، باید ماساژ قلبی و تنفس مصنوعی ادامه داده شود تا ضربان قلب بیمار تثبیت شود.

قسمت‌های تشکیل‌دهنده دستگاه الکتروشوک

1. الکترودها (پدهای شوک): صفحات رسانایی که روی سینه بیمار قرار می‌گیرند و شوک الکتریکی را به قلب منتقل می‌کنند.
2. واحد کنترل و پردازش: بخش اصلی دستگاه که شامل سیستم تحلیل ریتم قلب و مدیریت انرژی شوک است.
3. صفحه نمایش و دکمه‌های کنترلی: در مدل‌های دستی، نمایشگر اطلاعات ریتم قلب را نشان می‌دهد و پزشک می‌تواند میزان انرژی شوک را تنظیم کند.
4. باتری و منبع تغذیه: دستگاه‌های AED معمولاً از باتری‌های لیتیومی استفاده می‌کنند که عمر طولانی دارند، درحالی‌که مدل‌های بیمارستانی از برق شهری نیز تغذیه می‌شوند.